Wij hebben nog maar nauwelijks de tijd gehad om het een beetje te kunnen verwerken allemaal. Af en toe pak ik tussen de bedrijven door het boek erbij met al die hartverwarmende groeten die u mij hebt toegeworpen. En daarnaast de vele kaarten, brieven en andere blijken van waardering en betrokkenheid. Het stemt weemoedig en het liefst zou ik u nu allemaal even mens voor mens willen teruggroeten. Maar dat lukt helaas niet. Fijn dat mij hierbij de ruimte wordt geboden tenminste mijn grote dank te kunnen verwoorden. Aanvankelijk dacht ik nog dat het een buitengewoon uitgedund afscheid zou worden, door de omstandigheden waarin wij nog steeds zitten. Nee, het werd geen massale dienst en receptie maar wat ervoor in de plaats kwam had misschien nog wel veel meer betekenis. Velen van u namen de moeite om ons nog even apart te groeten. En dankzij de perfecte organisatie lukte dat op een manier die ik zal onthouden. We hadden in die paar uur echt even de gelegenheid om elkaar in de ogen te kijken en met elkaar te delen wat nodig was. Dat hebben we echt als een groot goed ervaren. Regelmatig stonden de tranen in onze ogen als we weer even memoreerden wat we met elkaar, soms op ook heel kwetsbare momenten, hebben meegemaakt. Terwijl ik dit schrijf kijk ik uit op het torentje van de Dorpskerk dat mij nu al zo dierbaar is geworden. Het staat symbool voor zoveel van de afgelopen tijd. Ik wil graag iedereen bedanken die dit alles mogelijk hebben gemaakt. Voor de organisatie, de goede woorden en natuurlijk ook voor het levende cadeau waar we ons nog een beetje over aan het bezinnen zijn. Het ga u zeer goed!

Hartelijks, mede namens Mirjam en Trui,

Ad van Nieuwpoort