Wat een feest was het om op de gemeentezondag zoveel vrolijke gemeenteleden in de zonnige kerktuin aan de prachtig gedekte tafels te zien zitten! Je zou willen dat dit elke zondag zo kon. In het dorp ging het ook al in de rondte. Wat wil je met zo'n mooi, bijna Italiaans dorpstafereel. Een beter begin van het seizoen hadden we ons niet kunnen wensen. Die kerkgemeenschap blijft iets unieks: allemaal mensen van jong tot oud die elkaar niet hebben uitgekozen maar op de een of andere manier zijn betrokken op een verhaal dat hen bindt. Een verhaal dat je nooit in je binnenzak hebt zitten, maar dat je steeds weer opnieuw op het spoor moet zien te komen. Een verhaal dat durft te dromen van zaken waar wij nooit uit onszelf op zouden komen. Helemaal niet dezer dagen waarop Europa te maken krijgt met allemaal mensen zoals u en ik, die nog maar één uitweg zien uit de kaalgeslagen context waarin zij woonden: vluchten. Dat wat ver van huis leek, komt nu heel dichtbij. Hoe kijken wij naar deze mensen? Als allemaal moslims die ons van onze joods/christelijke waarden komen beroven? Als een bedreiging van ons welvarende, liberale leven? Of als gewoon mensen die verlangen naar een leven zonder angst voor bombardementen, verkrachtingen en zoveel meer? Het komt er wel op aan. Hoe weerbaar zijn we tegen onze eigen angsten en heimelijke gedachten? Om daar goed over na te kunnen denken en bij stil te staan, lezen we zondag aan zondag zo'n verhaal. Niet om weg te dromen. Maar juist om deze dingen in het perspectief te kunnen zien van dat onmogelijke visioen van een andere wereld en van dat appèl dat zegt: 'behandel die ander zoals jij behandeld zou willen worden'. Niet om antwoorden te krijgen op al het wereldleed, maar misschien wel om andere vragen te leren stellen. Angela Merkel zei het laatst ergens: 'Ga weer eens een keer naar de kerk!'. Wie ben ik om haar tegen te spreken?   Graag tot zondag! Ad van Nieuwpoort [nggallery id=14]