DIENST VAN SCHRIFT EN TAFEL

Over de dienst:

Hoe verhouden wij ons in ons leven tot de dood? Zijn we ervoor aan het weglopen, zijn we hem aan het uitstellen of verlangen we er misschien soms naar. Een luchtig thema voor de zomer is het niet bepaald en toch gaat het ons allemaal aan. Hoe gaan we om met onze sterfelijkheid? Het is een vraag waar heel de filosofiegeschiedenis mee bezig is. In ons leven een ‘Sein zum Tode’? Moeten we meer aan ‘Momento mori’ doen? Of worden we juist opgeroepen om ten volle het leven te leven?

Aanstaande zondag lezen we een vergeten fragment uit het boek Handelingen. Tijdens de lange preek van de apostel Paulus valt ineens een jonge jongen uit de vensterbank van drie hoog naar beneden. Hij valt dood neer. Een gruwelijk verhaal. Wat met hem gebeurt is waar we allemaal ten diepste voor vrezen. Dat het leven zomaar ineens ophoudt, terwijl we er nog ten volle in staan. Opschudding alom. Angst slaat om de harten.

Maar dan daalt Paulus af naar die jongen en laat hij zien wat ten diepste zijn boodschap is. Hij werpt zich als een profeet op die jongen. En wordt één met hem. Hij gaat de dood letterlijk te lijf met zijn Paasgeest, wekt hem ten leven en breekt vervolgens het brood van de uittocht uit doodsland.

Wonderlijk verhaal. Maar een betere samenvatting van het Exodusverhaal is er niet. Wij leven niet om te sterven, maar leven om te leven. Het doel van het leven is niet de dood maar het leven. We zijn allemaal als die jongen. Onze grote val hebben we achter de rug en het enige dat onze toekomst bepaalt is het leven.

Niet te geloven natuurlijk.