De Cantorij o.l.v. Philien Schouten

Waarmee voeden wij onszelf? Dagelijks worden we overspoeld met berichten, filmpjes, nieuws, smalltalks en ik weet niet wat. Na een lange dag liggen we soms in bed nog na te trillen van alle prikkels die daarmee ons brein, maar ook ons hart zijn binnengekomen. Een wirwar van stemmen waar we nauwelijks orde in kunnen aanbrengen want de volgende dag staat alweer op onze stoep. Het kan zomaar leiden tot een chronische vorm van oppervlakkigheid. Want aan die oppervlakte is al zoveel dat we niet meer de moed kunnen opbrengen een tandje dieper te graven. Met als gevolg een mentale honger naar diepgang, waar we ons nauwelijks van bewust zijn.

In het verhaal dat wij aanstaande zondag lezen gaat het over de vraag wat wij eten in tijden van honger. In het profetenverhaal vraagt Elisa zijn leerlingen om soep te koken. Eten in tijden van schaarste. Maar wat ze koken blijkt niet te eten. Ze vinden de dood in de pot. Een woord, een verhaal dat de honger niet stilt maar alleen maar erger maakt. Elisa moet tegengif bieden. Daar staat zijn verhaal voor: tegengif tegen oppervlakkigheid, tegen uitholling van waardevol leven. Als dat verhaal gedeeld wordt, blijkt er genoeg te eten voor wie maar wil.

Het is de Hebreeuwse variant van de wonderbare spijziging. Maar dan als een kritische en stimulerend bedoelde vraag aan ons: wat is ons dagelijks voedsel? Met welk verhaal leven we? Laten we ons overspoelen of zoeken we naar kwalitatief tegengif ten bate van een wereld waarin mensen weer mensen worden zoals bedoeld?

Voor wie snakt naar wat tegengif.