De wind steekt op
Zet het blauw
van de zee
tegen het
blauw van de
hemel veeg
er het wit
van een zeil
in en de
wind steekt op
Willem Hussem 

Ze zullen wel dronken zijn…

Zo eindigt het Pinksterverhaal.

De leerlingen zijn bij elkaar, verdrietig en moedeloos. Beetje verweesd ook zo zonder Jezus.

Hoe moeten ze verder zonder hem?

Maar dan gebeurt er iets wonderlijks. De wind steekt op.

Wat vast zat komt weer in beweging.

De leerlingen zijn opeens weer vol geestdrift. Ze spreken over Gods grote daden, over wat ze hebben meegemaakt met Jezus, en wel zo dat iedereen hen kan verstaan.

Het roept verwondering op, maar ook cynisme: ze zullen wel dronken zijn.

Dan staat Petrus op en houdt een toespraak. Een vlammende preek.

In zijn preek haalt Petrus de profeet Joël aan. Heeft Joël niet gezegd dat in de laatste dagen God zijn Geest over alle mensen zal uitstorten?

Nu dat is wat er hier gebeurt.

Die Geest maakt dat wij dromen dromen en visioenen zien.

Over de preek, de toespraak van Petrus gaat het zondag.

En over ons. Wat is onze droom voor onze wereld, onze samenleving?

Durven wij nog te dromen, te hopen of zijn we cynisch geworden?