Het roer ging om na een lange reis en de beslissing werd genomen om het leven anders in te richten. Minder goed verdienende banen, maar zoveel menselijker en gericht niet alleen op eigen winst, maar ook betekenisvol voor de samenleving en kwaliteit van leven. Een ander sprak heel indringend hoe in een ziekteperiode de panelen noodgedwongen verschoven werden en andere keuzes moesten worden gemaakt. Niet alleen maar verlies, maar misschien ook wel winst omdat het een periode was waarin duidelijk werd wat echt van belang was. Weer een ander had het in zijn leven graag eens over een andere boeg gegooid maar naar zijn besef te laat keuzes gemaakt. Maar beter laat dan nooit.

Mooie gesprekken waren het. Op tafel lag een tekst uit het evangelie naar Johannes. Een oeroude tekst die zomaar ging spreken op mooie zomerse avond in mei. Een verhaal over de leerlingen van Jezus die na Pasen de draad van hun oude vissersleven weer oppakken. Maar na een nacht vissen niets vangen. Ze stuiten op een vruchteloos bestaan. En dat nota ben na Pasen. Lege netten staren hen aan totdat ze een stem horen. Een stem aan de oever. Een menselijke stem die vraagt of er nog wat te eten is. Een basale vraag. Een vraag waar je zomaar overheen stapt omdat je het te druk hebt met je lege netten. Aan het meest wezenlijke zijn ze niet toegekomen want hun antwoord is kort: nee. Er is niets gevangen. Niets eetbaars, niets leefbaars. Ze hebben niet stilgezeten, deze leerlingen. Volop waren ze in de weer. Maar het leverde niets op.