Of ik weer mee loop in de Nacht van de Vluchteling vraagt Pieter Veefkind. Veertig kilometer lopen in de nacht, dit jaar van Nijmegen naar Arnhem. Ik aarzel. Niet vanwege de loop zelf. Die herinner ik me van vier jaar geleden als zwaar, maar wel te doen. De aarzeling zit hem in de vraag of ik voldoende sponsorgeld kan ophalen. Want daar gaat het ten slotte om, geld ophalen voor de noodhulp aan Vluchtelingen. Zijn mensen in mijn vrienden- en kennissenkring opnieuw bereid te geven? Maar ik denk ook aan de huidige vluchtelingenstroom en het gevoel van onmacht dat me vaak bekruipt. Door mee te lopen kan ik iets doen. Ik zeg ja. Al snel doet Olaf Iseger mee en bij het oefenen in de duinen, lopen ook Henk Dekker en Walter Dhuyvetter mee, die zich makkelijk laten overhalen mee te doen. Frank Cornet, die vier jaar geleden meeliep, traint mee. Helaas kan hij er in de nacht zelf niet bij zijn, omdat hij de volgende ochtend meezingt in de cantorij. Maar we laten de cantorij weten dat Frank graag meeloopt en hem daarvan weerhouden kan wel, maar heeft een prijs. Onder het motto “laat Frank zingen” ontvangen we het nodige aan sponsorgeld van de cantorijleden. We schrijven ons in als Duindwalers bij Duister en met hulp van Facebook stromen de bedragen binnen. Het raakt me. Flinke bijdragen van vrienden, kennissen en collega’s. Dat motiveert enorm. Zaterdag 18 juni is het zover. We vertrekken naar Nijmegen, waar we om 0.00 ’s nachts vertrekken richting Arnhem. Op een korte bui na lopen we droog. De tocht is goed bewegwijzerd, en zowel voor als achter ons zien we een lichtspoor van de vele lopers voor en achter ons. De tocht voert ons over de Waal richting Arnhem en dan in Arnhem nog een hele lus met een flinke klim. Langs de route zijn een aantal knipposten waar we uit kunnen rusten. Maar we houden de pauzes kort, zeker tegen het einde als we moe worden en stijver beginnen te worden. De klim in Arnhem is pittig. We lopen het laatste stuk door het Openlucht Museum en tellen de laatste kilometers af. Ik voel mijn voeten nu wel, mede door een blaar op de kleine teen. Maar dan is daar eindelijk het bord van de laatste kilometer en niet veel later krijgen we de medaille omgehangen van Tineke Ceelen, directeur van de Stichting Vluchteling. We hebben het gehaald. Op weg naar huis voert Pieter nog een livegesprek met Ad van Nieuwpoort in de ochtenddienst, al bellend vanaf een perron op Utrecht CS. Een primeur! Op Haarlem station wacht ons nog een geweldige ontvangst van familieleden. Even later duik ik mijn bed in, moe maar voldaan.